جلوی ضرر رو از هر جا که بگیری منفعته

از برتراند راسل* می پرسن: 

"چرا یه مذهبی می ترسه نسبت به اعتقاداتش شک کنه؟" 

برتراند راسل جواب میده: "چون همیشه با خودش فکر میکنه چجوری می تونم به تاول های کف پام بگم تموم مسیری رو که اومدم اشتباه بوده؟"

این یه مصیبت بزرگه که اکثر آدما گرفتارش میشن. نه فقط توی حوزه دین و مذهب. توی همه اعتقادات، باورها، دوست داشتن ها و نفرت ها.وقتی آدما برای یه چیزی هزینه میدن، وقتی کلی از وقت و انرژیشون رو میذارن روی یه چیزی، دیگه حتی به ذهنشون هم نمی رسه که ممکنه چیزی که این همه از وقت و انرژی و پول و عمرشون رو گرفته، اشتباه باشه. 

مثل سربازی که پاهاش رو توی جنگ از دست میده. هیچ وقت نمی تونه به این مسئله فکر کنه که اصلن شروع اون جنگ شاید اشتباه بوده. چون تموم هویت و وجودش رو از اون جنگ می گیره و اگه بخواد به درستی یا غلطی اون جنگ فکر کنه، تبدیل میشه به یه موجود بی هویت. به یه موجود بی گذشته. به هیچ تبدیل میشه. چون برای جنگ هزینه داده.

 مثل زن یا مردی که برای شریک زندگیش کلی هزینه کرده و الآن دیگه نمی تونه به این فکر کنه که شریک زندگیش، واقعن اونی نیست که فکرشو می کرده. 

مثل کسی که چند ترمه داره یه رشته ای رو توی دانشگاه میخونه و کلی وقت و هزینه صرف کرده و میبینه انتخاب این رشته نتونسته رضایت براش به همراه بیاره؛ ولی جرئت ترک اون رشته و شروع یه رشته دیگه رو نداره. 

مثل کسی که بعد از یه عمر زندگی، می فهمه این سبک زندگی مناسبش نیست، ولی جرئت تغییرشو نداره. چرا؟ چون براش هزینه داده.

نمی دونم. ولی کاش آدما می تونستن هویت خودشون رو از اتفاقات روزگار و عقایدشون تفکیک کنن که اگه یه وقت فهمیدن اون عقاید اشتباه بوده، بی هویت نشن. 

کاش آدما هر جا که به عقیده ها، باورها، دوست داشتن ها و تنفرهاشون شک کردن همون جا ترمز می کردن، بی خیال تاول های کف پاشون می شدن و می گفتن جلوی ضرر رو از هر جا که بگیری منفعته.  کاش..