به ما از بدو ورود به مدرسه درباره برنامه ریزی و مدیریت زمان گفته اند ولی چرا اثرات آن در اجتماع ملموس نیست. ظهور اینترنت و رسانه های اجتماعی برای نزدیک نمودن مردم بود و آمده تا رویای تشکیل دهکده جهانی را به واقعیت تبدیل کند  ولی آیا چنین چیزی را مشاهده می کنیم و یا برعکس آن دوری مردم از هم. پدر و مادری که هردو شاغلند و فرزندشان که هنوز سواد خواندن و نوشتن ندارد و مانند یک انسان بزرگ از اینترنت بازی دانلود و نصب می کند و روزانه چندین ساعت به صفحه تبلت خیره می شود و در نتیجه هیچ تمرکزی روی هیچ چیزی(واقعا هیچ چیز) ندارد می توان مفهوم زمان و برنامه ریزی را آموزش داد، صرفا به دلیل فعلا سرش گرم باشد و ما را با سوالاتش گیج نکند.

علم مدیریت آمد که تولید را در جهت آسایش ما بیشتر کند و تولید بیشتر نیاز به بازار بیشتر داشت، بازار بیشتر نیاز به سرمایه بیشتر و سرمایه بیشتر نیاز به کار بیشتر داشت و عملا آرامش را از ما گرفت. اجداد ما آسایش کنونی ما را نداشتند ولی قطعا آرامش بیشتری نسبت به ما تجربه کردند.و مدیریت زمان آنها خلاصه می شد در« تا چه خورم سیف و چه پوشم شتا».

می خواستم پیشنهادی دهم  ولی آیا گوشی برای شنیدن آن و مجالی برای اجرای آن وجود دارد؟!

والسلام علی من اتبع الهدی

(بخش پیشنهادات مقاله من درباره مدیریت زمان و بهره وری که حذف کردم)