با اینکه در مقدمه کنوانسیون حقوق کودک بیان شده است. حق حیات و رشد همه کودکان، رنج نبردن هیچ کودکی از تبعیض، توجه به منافع کودکان و آزادی بیان آنها در امور مربوط به خودشان.جمهوری اسلامی ایران هم در سال 1372 به این پیمان‌نامه پیوست،با توجه به امضای این سند از سوی 193 کشور و اجرای آن در 140 کشور، می‌توان آن را مقبول‌ترین سند حقوق بشر در تاریخ دانست و کودکان هنوز و هنوز و هنوزمظلوم‌ترین و بی‌پناه‌ترین قربانیان فقر، گرسنگی و جنگ در جهان هستند با این حال بی پناه تر از کودکان در جهان میراث فرهنگی این پشتوانه تاریخی و هویت بخشی انها است که هیج ملجا و پناه گاهی ندارد. شاید تلاش نسل امروز در تکمیل شادی کودکان با صیانت از میراث فرهنگی و و ایجاد یک فضای شاد میراث فرهنگی برای زندگی شادتر کودکانمان ارزنده ترین باشد که تا کنون ناترکافی و نارکارآمد نشان داده است. میراث فرهنگی ایرانی که دربرگیرنده میراث ملموس و ناملموس است، تاریخچه چندهزارساله دارد؛ برای حفظ این میراث نیاز است در کودکان مان تغییر دیدگاه نسبت به میراث فرهنگی کشور ایجاد شود.کودکان ما روزی بزرگ می شوند و در شغل های مختلف ایفای نقش می کنند؛ اگر آنها تحت تاثیر آموزش هایی که در کودکی نسبت به حفظ میراث فرهنگی کشورشان قرار گرفته باشند، رفتارشان با اشیای تاریخی در موزه ها و بناهای تاریخی متفاوت خواهد بود و اگر در حوزه فرهنگی کشور نقشی داشته باشند از مصالح ناملموس و ملموس میراث فرهنگی در کارهای شان استفاده می کنند و دیگر سراغ موضوعات و سوژه های فرهنگی کشورهای بیگانه نمی روند و کودکان شان را با نواها و لالایی های مادران شان بزرگ می کنند. همه چیز بستگی به تغییر درست ذهنیت کودکان نسبت به میراث فرهنگی در کودکی دارد تا نگرانی نسبت به گنجینه های میراثی کشور در آینده نداشته باشیم.