اختلال بيش فعالي با كمبود توجه، به عنوان شايعترين اختلال عصبي- رفتاري دوران كودكي، يك عارضه رفتاري ناهمگن با علت نا مشخص است كه در دوران كودكي نمايان مي شود و بطور معمول تا نوجواني و گاهي اوقات تا بزرگسالي ادامه مي يابد. اين اختلال در ٣ تا ٥ درصد كودكان سنين دبستان اتفاق مي افتد. شيوع اين اختلال در پسر ها سه برابر دختر ها مي باشد. كودكان مبتلا ، كمبود توجه، بيش فعالي و رفتارهاي تكانه اي را نشان مي دهندكه منجر به اختلال فعاليت هاي روزمره زندگي، پيش از ٧ سالگي مي شوند. كمبود توجه بصورت عدم توانايي در توجه به جزييات، تمركز حين بازي و گوش فرا دادن به دستورالعمل ها يا مكالمات، سازمان دهي فعاليت ها و اجتناب از فعاليت هايي كه نيازمند تمركز است، مي باشد.