همیشه این اخلاق و داشتم و دارم

هر وقت با کسی به مشکلی میخورم یا ازش ناراحت میشم 

یا یه اتفاقی بینمون میوفته

تا زمانی که اون ادم متوجه بشه رفتارش بد بوده یا معذرت خواهی کنه یا اصلا حرف ناراحتی نباشه

یه موضوعی و پیش کشیده که ممکنه بعد اون با من معضب بشه

معمولا جوری با طرف برخورد میکنم که انگار اصلا اون اتفاق نیوفتاده

که حس نکنه شکسته شده  

نمیدونم تا چقدر خوبه یا بده

ولی همیشه به آدما فرصت میدم  که کارشونو جبران کنن به هر طریقی شده

مگر دیگه اینکه طرف  انقدر تکرار کنه کارشو یا اینکه متوجه نشه حرف منو که ترجیح میدم یکم سر سنگین شم باهاش ولی بازم قطع ارتباط ندارم

کلا تا اینجای زندگیم  معمولا آدما بودن که رفتن تا من مگر اینکه رفتن من به نفع هر دومون بوده باشه که منم رفته باشم و کلا رفته باشم و بر نگشته باشم

از دید من تو دنیایی که ادم یه بار فرصت زندگی کردن داره باید خودمون بهم دیگه  چند بار فرصت بدیم که بتونیم جبران کنیم که وقتی مردیم  وقتی اون لحظه مرگ که کل زندگی میاد جلو رومون رسید 

 جایی نباشه که بگیم کاشکی یه فرصت دیگه داشتم