همیشه گریه مردا برام سنگین بوده جوری که گریه منم در میومده

چون این باور و دارم که یه مرد وقتی گریه اش در میاد که انقدر فظار روش هست که شاید از حس ناچاری و ناتوانی گریه کرده یا انقدررر ناراحت شده و دلش  شکسته که گریه اش اومده

وگرنه مردا به این راحتیا گریه نمیکنن

حالا فرض کن یه روز گریه یکی ازعضای خانوادت و ببینی

از خودت بدت میاد کع چرا نمیتونی کاری براش بکنی

 و بدتر از این ممکن این ناراحتیش بابت حرفی باشع که تو زده باشی

خدا هیچ آدمی و تو تنگنا قرار نده که از روی ناچاری کاری و بکنه که نه دوست داره نه طبق اون برنامه ای باشه که داشته تو زندگیش

درجا زدنای رو‌مخ و رسیدن به جایی که یه عمر ازش فراری بودی

ولی اخر همونی شد که دنیا میخواست

و دنیا همیشه به کام اونایی هس که دارن 

و بقیه تنها کارشون بعد از تلاش بیثمر دعا کردنه که شاید فرجی بشه و از این شرایط بیان بیرون

لازم نیست شرایط خیلییی اسفناک باشه همین که بهت خوش نگذره

همین که حال دلت خوب نباشه

همین که فقط تحمل کنی چون مجبوری

خیلی عذاب آوره

بخصوص برای جوونی که دوستاشو میبینه و خودش و میبینیه و هرکاریم کنه حسادتم نکنه ولی بازم ته ته ته دلش میگه کاشکی منم یکم شرایطم جور بود

کاشکی

و لعنت به بزرگ شدنی که آرزو هارو به خاکستر تبدیل میکنه

و بغض که گریه نشدنش به داستان و گریه شدنش یه داستان دیگه داره

و ما که خلق شدیم که دائما موش آزمایشگاهی باشیم

و زبون که هرچی میکشیم از این چیز دو گرمیه

و تنهایی که کسی و نداره تقسیم کنیم باهاش حالمونو

و جدایی که یهو ممکن با یه اتفاق کاملا طبیعی دو نفر آدم از هم بعد از۲۲ سال جدا کنه

آدمایی که باهم بزرگ شدن باهم زندگی کردن باهم کلییییی خاطره مشترک دارن

لعنتتتتت به بزرگ شدن لعنتتتتت