یه بحثی در روانشناسی وجود داره تحت عنوان والدین خودشیفته! که خب تو نگاه اول ، با تعریفایی که از خودشیفتگی تو ذهن ما هست و با توجه به اینکه میدونیم تو ایران اکثر والدین از همه چیز حتی از خودشون میگذرن برای بچه ها میتونیم بگیم اینجا مشکل خیلی نادریه !

ولی 

ولی وقتی بیشتر راجع بهش مطالعه کنیم متوجه میشیم که یکی از نشانه های والد خودشیفته ، تلاش بیش از حدش برای موفق شدن فرزندش در زمینه هاییه که خودش همیشه آرزوی رسیدن بهشون رو داشته (مثل آرزوی دکتر یا مهندس شدن ، انتخاب همسری که فلان ویژگی خاص رو داشته باشه و...) که این دقیقا مصداق بارز بیشتر والدین ایرانیه...

تو این حالت ، وقتی که فرزند به خواست اونا عمل میکنه و موفق میشه ، والدین این موفقیت رو بیشتر از هر چیزی حاصل تلاش و حمایت های خودشون میدونن (نه اینکه نیست! موضوع اینه که اون فرزند بینوا هم بالاخره زحمت کشیده) و اگر شخص موفق نشه ، با حرفاشون مدام بهش حس عذاب وجدان میدن که نتونسته درست قدردان زحمات اونا باشه

اتفاقا یه مبحث دیگه ای هم تو دل این موضوع وجود داره که بهش میگن والدین هلیکوپتری! یعنی والدینی که مثل هلیکوپتر بالای سر بچه وایسادن و مدام اونو تحت کنترل دارن که این یکی دیگه تقریبا تو 99 درصد خانواده های ایرانی کم و بیش وجود داره و بچه ها مدام درحال تلاش برای خارج شدن از این وضعیتن. 

اینا خودش نشون میده علت اصلی مشکل داشتن بیشتر ماها با پدر و مادرامون از کجا آب میخوره ؛ دلیل مهم اینکه حتی وقتی سعی میکنیم رویاهای خودمون رو دنبال کنیم مدام حس فرزند بد بودن رو داریم (یا دارم! ). اینا خیلی مسائل مهمی هستن ولی ما اونارو بلد نیستیم و همینجوری نسل به نسل هم داریم به بقیه انتقال میدیم! 

ما خیلی تباه تر از اونی هستیم که به نظر میرسه