فال قهوه چنان حال مرا کرد دگر!!!!
دل ندانسته به تعجیل روان شد به سفر

 گاه درفکر فرو بُرد که معمار شوم
 سازم آن قصر که هرگز نبُوَد زآن بهتر

هرچه می ساختم از وهم وخیالم باری
می شد ازخانه ی فبلی خودم صد بدتر

عاقبت عقل درین باره  به یاری رسید
گفت:بیچاره ازین قصّه ی واهی بگذر

با چنین فکر برآنم  به جایی نرسی 

 گرشوی قصّه ی لیلیّ و تومجنون ازبر

هرکه عاشق نشود نیست یقین دیوانه 
 کو؟ که لیلی بدهی جان؟ بگزینی همسر

 یانخور قهوه ویا فکرچنین فال نباش
 تازمانی که تورا نیست هوایی به سر

 طول شب سوخت تنم باز تحمل کردم
 مثل مار ی که زند نیش به جان وپیکر

ناگهان مرغ سحر خواند بگوشم  نغمه
 گفت برخیز که چیزی، نمانده به سحر

 توبه کردم نروم از پی فال قهوه 
 تا به هرخط خط مخدوش نیفتم به خطر

قهوه خطی ست و افکار یکی بهر شکار
کی بُوَدگفته ی وی راست؟ کندفتح و ظفر

 رشته ی عقل نده بر خط درهم رفته 
 نتوان دید بجز، خط و و یا قهوه ی تر

 هرچه بینی ته فنجان و و یا دور و برش 
 نیست جز نقش گل و ساقه به دروازه ی شهر

 می خورد بس گره ای! تا گره ای باز شود
 مطمئن باش ازین گیره به تو نیست ثمر 

شاعر: رضاعلی بهرامی رشید